შემეშვით, მე თქვენ მაცოფებთ

შემეშვით, მე თქვენ მაცოფებთ

საკუთარ თავს ჩავუღრმავდი, ნუ შემაწუხებთ

მიყვარს ფილოსოფიურ თემებზე ფიქრი, ვარსკვლავების ყურება და დუმილი. ახლობლებს საერთოდ არ ესმით და ჩემი სულ უფრო ხშირად მაცოფებენ. მათ ჩემგან ყოველთვის რაღაც უნდათ. რაღაც უაზრო თხოვნები, სასაცილო საიდუმლოებები, უკბილო ხუმრობები, უგუნურუ საქციელები. ნუთუ ჩემი მონაწილეობა აუცილებელია?

ყოველი დღე ერთნაირად სევდიანად იწყება – საკუთარი თავის დაძლევა და ყოველ დღე ადგომა, თითქოსდა ძილის სურვილი ერთად ერთია რაც ცხოვრებაში დარჩა. აღარაფერი გვახარებს. სიჩუმე და მოსვენება ორადორი მდგომარეობაა რომლის მიღწევასაც ვცდილობთ და ჯობია თუ სამუდამოდ.

ბავშვებს სულ არ აინეტერესებთ მეძინება თუ არა. მე ისინი საბავშვო ბაღში უნდა წავიყვანო, ეს უკეთეს შემთხვევაში ან არადა საუზმეს ვუმზადებ სამზარეულოში. მთელი დღე კი საღამოს დადგომაზე ვოცნებობ.

საღამომდე ჯერ კიდევ დიდი დროა. ყურსასმენები მხოლოდ ცოტა ხნით გვტოვებენ საკუთარ თავთან მარტოს, და ეს 3-5 წუთიც სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვას უდრის. შიგნით ისეთი სიმშვიდე და სიწყნარეა. ყველაფერი რაც ჩვენს ირგვლივ ხდება თითქოს ძლიერი ხმარი და ხმოვანი ხარვეზებია.

მეზობელი ცდილობს საკუთრ პრობლემებზე მომიყვეს, ქმარი სულ ითხოვს, დედას კი არ მობეზრდა იმის სწავლება როგორ ვიცხოვრო, კარიერა როგორ გავიკეთო და ა.შ. როგორ მინდა ერთხელ ძალა მოვიკრიბო და ვიყვირო “ შემეშვით, მე თქვენ მაცოფებთ.”

მაგრამ ჩუმად ვარ იქამდე მაინც სანამ მთლიანად გამომიყვანენ წყობიდან. მაშინ კი რისხვის ისეთი შეტევა მეწყება რომ მე თავადაც მიკვირს. ბავშვებს და ყველას ვინც გარშემო მყავს განუურჩევლად ატყდებათ რისხვა, მე მათ ვუყვირი – ვუყვირი იმიტომ რომ სახლში სიჩუმე არაა, იმიტომ რომ წვრილმანებზე მაცდენენ. სინამდვილეში კი იმიტომ ვყვირი რომ მტკივა, ცუდად ვარ და ყვირილის გარდა არც არაფერი დამრჩენა.

არ ვიცი რა მინდა

ოდესღაც ახალგაზრდობაში ეზოთერიკა და ფილოსოფია მიტაცებდა, პროგრამირებითა და ფიზიკითაც კი ვიყავი დაკავებული. მაშინ მეგონა რომ სწორი მიმართულებით მივდიოდი და აი საცაა ჩემს ნამდვილ დანიშნულებასაც გავიგებდი, სამყაროს, მის კანონებსა და ამ სამყაროში ჩემს ადგილს გავიაზრებდი. მერე ოჯახი, შვილები, საძულველი სამსახური და ყველაფერმა ფერი დაკარგა.

ახლა იმასაც კი ვერ ვიხსენებ კარგად როდის ვიყავი. მეგობრებს სულ უკვირთ რატომ გავურბივარ ხმაურიან წვეულებებს. მე კი არ მესმის რა უნდა მომეწონოს იმ სულელი ქალების თავყრილობაში სადაც თითოელის საზრუნავი მხოლოდ საკუთარი გარეგნობაა. ჩემს გარშემომყოფთა უმრავლესობა ერთხელაც კი არ დაფიქრებულა იმაზე რისტვის ცხოვრობენ საერთოდ.

მეორე მხრივ მათ ის მაინც იციან რა უნდათ მაგრამ ძალიან წყინთ როცა ეს არ აქვთ. მე კი ისიც არ ვიცი რა მინდა. მხოლოდ ის ვიცი რომ რაც მაქვს ეს ის არაა რაც მინდა. ეს ყველაფერი ჩემს ასე ნანატრ ბედნიერებას ვერ მაძლევს.

სულ უფრო ხშირად მივდივარ აზრამდე რომ ეს ხალხი უბრალოდ სულელია და ამიტომაც არ მაინტერესებენ. და მგონი სულაც მძულს ხალხი. მე მჭირს რამე თუ ხალხს?

რაშია ჩემი ცხოვრების აზრი?

ამ კითხვაზე პასუხის გასაცემად სვფ გვეხმარება, ის გვიხსნის როგორია სმენის ვექტორში შეუსრულებელი სურვილების არსებობა. ვექტორი – ადამიანის თანდაყოლილი თვისებებისა და მისივე სურვილების ნაზავია, მათი ცხოვრობს , იღებს გადაწყვეტილებებს, ჩადის ამა თუ იმ საქციელს. სწორედ ვექტორთა ნაკრები განაპირობებს იმ თვალსაზრისს, სამყაროს ისეთ შემეცნებას რომლის მეშვეობითაც ადამიანი ხედავს და აფასებს ცხოვრებას.

სმენის ვექტორიანის ერთ-ერთი თავისებურება ისიცაა რომ მისი მიწიერი და მატერიალური ფაქტორებით დაკმაყოფილება შეუძლებელია. ოჯახი, სიყვარული, კარიერა – ყველაფერი ის რაც ფასეულია სხვა ადამიანებისთვის უბრალო “წვრილმანებია” სმენისთვის. აქედან მოდის სხვა ადამიანების მატერიალური ძიებების ვერ გაგება.

ერთადერთი რაც აინტერესებს ეს ცხოვრების აზრის პოვნაა, შესაქმის კანონების გაგება, იმის გააზრება რისთვის ვცხოვრობთ, რისთვისაა საჭირო ოჯახი, კარიერა , შვილები – ცარიელი სიტყვები ხომ არაა, და მაინც რატომ? ამ კითხვაზე პასუხი მიწიერი ცხოვრების სიბრტყის მიღმაა.

ხშირად ეს ძიებანი ბოლომდე გაცნობიერებულიც არაა. მარადიული სმენური კითხვა ღრმად ფესვდაგდმული არაცნობიერში. მარგამ სმენის ვექტორიანი ადამანის ცხოვრებისეულ სცენარს სწორედ ისინი ქმნიან. ადრე ის შესაქმის კანონებს შეისავლიდა და მათ ფიზიკური ფორმულებისა და მათემატიკური ამოცანების სახით ალაგებდა.ადამიანის სულის საიდუმლოს ამოსახსნელად კი ლიტერატურას ქმნიდა. სამყაროს ხმების მოსმენისას კი მუსიკას წერდა. პირველმიზეზის გასაგებად კი სხვა და სხვა სულიერ პრაქტიკას, ფილოსოფიასა და რელიგიას მიართავდა. ეს გუშინ იყო. დღეს დროებითი სუბლიმატების (მეცნიერება, ფილოსოფია, ლიტერატურა, მუსიკა) დრო უკვე გასულია. ამიტომ მას უკვე ვეღარ აკმაყოფილებს ვერც სულირი პრაქტიკები, ვერ ფილოსოფია ვერც მუსიკა ვერც ლექსები. ამიტომაცაა სმენის სულში სიცარიელე, ცხოვრება უშინაარსო და მხოლოდ ტანჯვის მომტანი ეჩვენება.

ამასთან ერთად დომინანტურ სმენის ვქტორში შეუსრულებელი სურვილები და უპასუხოდ დარჩენილი კითხვები სხვა ვექტორებს რაც არ აძლევს გამომჟღავნების საშუალებას. მათი სურვილები წყნარად თვლემენ სმენის უსასრულო უკმარისობების სიმძიმის ქვეშ. ხშირად სმენა არც კი ეჭვობს რა სურვილებია მის ფსიქიკაში. მაგრამ ისინი მაინც არსებობენ და ადამიანი მათ ვერ ისრულებს რაც კიდევ უფრო გაურკვეველ ტანჯვას იწვევს.

ხალხი ამ მდგომერეობებს დაახლოებით ასე გადმოსცემს “ მინდა რაღაც და არ ვიცი რა”, “ რა მინდა არ ვიცი და რაც ვიცი ის არ მინდა”. სწორედ არ გვაძლევს საშუალებას უფრო მარტივი ყოფითი რაღაცეებით გავიხაროთ. მაგალითად დედობის სიხარულით ან ოჯახური ცხოვრების, კარიერით ან ფინანსური წარმატებით

მე მარტო ვარ ამ ქვეყნად

ადამიანებთან კონტაქტის დაკარგვის, სიჩუმეში ყოფნისა და საკუთარ თავში ჩაღრმავების სურვილის წარმოქმნას სვფ სმენის უშუალო, თანდაყოლილი ინტროვრტულობით ხსნის. მათთვის ყველაზე სასურველი გარემო სიჩუმეა. ასე ხომ ფიქრში არავინ და არაფერი შეუშლის ხელს. ფიქრით კი ის ბევრს ფიქრობს ეს ხომ მისი ბუნებრივი თვისებაა.

რატომ აღვიქვამთ მტკივნეულად ხმაურს, ყვირილს, შეურაცხმყოფელ გამოთმებს და მათ მნიშვნელობებს? ეს იმიტომ რომ სმენის ვექტორიანების ყველაზე მგრძნობიარე ადგილი სმენა, ყურებია. მას კი მართლაც ძალიან სტკივა მკვეთრი ხმისგან. ის არჩევს სიტყვების აზრს, ელფერებს, ინტონაციებს. ამიტომაც ის შეურაცხმყოფელი მნიშვნელობები რასაც სხვები ყურადღებას არ აქცევენ მის სულს აზიანებენ.

სმენა ბუნებისგან ყურადღების კონცენტრაციისა და ფიქრის უნარსაც იღებს. მაკრამ მხოლოდ საკუთარ თავსა და საკუთარ აზრებზე კონცენტრაცია არაა საკმარისი სიხარულის განსაცდელად. და რადგან ადამიანი – სოციალური არსებაა და ყველაზე ძლიერ სიხარულსა და მწუხარებას სწორედ სხვა ადამიანებთან ურთიერთობით განიცდის, კარგი იქნება თუ სმენა მოზარდობიდან განივითარებს გარე სამყაროსა და ხალხზე კონცენტრაციის უნრს. მას ხომ მისივე ბუნებრივი ინტროვერტულობის წყალობით ისედაც ხშირად მოუნდება განმარტოება და ფიქრი.

და თუ რაღაც მიზეზების გამო ეს უნარი არაა გამომუშავებული ადამინისთვის საკუთარ თავში ჩაღრმავება უფრო კომფორტული იქნება. არ გაუჩნდება ურთიერთობის სურვილი და გაუჩნდება საზოგადოებაში რეალიზაციის სიძნელეები. თუ სმენა ბავშვს უყვიროდნენ და ამცირებდნენ ის სულაც გაემიჯნება მისთვის უსიამოვნო , ტკივილითა და ტანჯვით სავსე სამყაროს. შედეგი – საზოგადებაში ვერ ადაპტირდა, კონტაქტები არჩევითია მთლიანად ჩაუღრმავდა საკუთარ თავს.

გზა დეპრესიისკენ

როგორც სვფ გვიმტკიცებს ყურადღების მხოლოდ საკუთარ თავზე კონცენტრაცია ადრე თუ გვიან სმენის შინაგან მოთხოვნებზე პასუხისმგებელი აზრების გენერირებას არღვევს, ჩნდება რეალობასთან დისონანსში მყოფი მცდარი გენიალობის შეგრძნება. თუ შევეკითხებით კონკრეტულად რაში მდგომარეობს ამ ადამიანის გენიალობა ის ვერ გიპასუხებთ, ერთ გამართულ იდეასაც ვერ ჩამოგიყალიბებთ. შერძნება არის მაგრამ შესაბამისი იდეები არა.

ამპარტავნება და ეგოცენტრიზმი სმენის კიდევ ერთი გამოვლინებაა. მას უამრავი ადამაინი სულელი, გაუნათლებელი და სასაცილო ეჩვენება. ამას ისიც ემატება რომ სმენა საკუთარი “მე” და სადღაც არსებული უმაღლლესი ძალის გარდა ამ სამყაროში არაფრის არსებობას მნიშვნელოვნად არ მიიჩნევს. სვფ სიცოცხლის უშინაარსობის პრობლემასაც აქცევს ყურადღებას, რაც სმენებისთვის დამახასიათებელია. რადგან მას მატერიალური სიკეთეები ნაკლებად ანაღვლებს ჩნდება საოცარი უკმარისობა და კონკრეტულად რის თავად სმენბსაც უჭირთ განსაზღვრა. შინაარსის უქონლობა.

ასეთ დროს ბევრს თავის ტკივილები, დეპრესია და უძილობა ეწყება. ვიღაცა ნარკოტიკების მოხმარებას იწყებს იმ იმედით რომ ცნობიერებას გაიფართოვებს და მის მიღმა გავა. ეჩვენება რომ ასე თავის კითხვებზე პასუხებს იპოვის და უკმარისობებს შეივსებს.

როგორ გავუგოთ საკუთარ თავს?

სინამდვილეში კი საკუთარი თავისა და გარშემო სამყაროს გასაგებად არც ნარკოტიკებია საჭირო და არც სულიერი პრაქტიკები.სრული ჰარმონია შეიძლება ადამიანის შინაგანი სამყაროს შესწავლით მოვიდეს. ამ ცონას კი ი.ბირლანის სვფ გვაძლევს.

პირევლივე უფასო ლექციებზე სმენები თავიანთ კითხვებზე პასუხებს იღებენ და სიცარიელეს ივსებენ. აცნობიერებენ საკუთარ და სხვა ადამიანების სურვილებს ადამიანებიც ისე აღარ აღიზიანებენ რადგან მათი საქციელების მიზეზები ესმით. ხმაურით მიყენებული ‘ტკივილის” ქრება. ქაოტური , გაურკვეველი, ნაცრისეფრი გარემო კონტურებს იღებს გასაკებ სისტემად ყალიბდება და აზრს იძენს. თანდათან სასიხარულო მიზეზებიც ჩნდება.

მთარგმნელი: ეკატერინე სამხარაძე

წყარო