ეს თვალწარმტაცი კან-ვიზუალური სამყარო

ეს თვალწარმტაცი კან-ვიზუალური სამყარო ადამიანთა უმრავლესობა იბრძვის მხოლოდ ლუკმაპურისა და გადარჩენისათვის. მათგან ცოტას თუ შეუძლია გამოვიდეს ამ ჩარჩოებიდან, რადგან ადამიანები ძირითიდად ამაზე არიან ორიენტირებულნი, რომ როგორმე გაუძლონ ეკონომიკურ სიდუხჭირეს და თავი დააღწიონ ფინანსურ სიძნელეებს. მაგრამ არიან ისეთებიც, რომლებიც სულ სხვა კატეგორიებით ცხოვრობენ და სრულიად სხვა მატერიებზე მსჯელობენ. ცხადია, ესენი გამოიყურებიან უცნაურებად იმ ადამიანთა თვალში, რომელთა პრიორიტეტია მასლოუს პირამიდის (იხ. მასლოუს პირამიდა) ქვედა ფენა და თავს ვერ აბამენ ვერაფერს. ის რაც დანარჩენებისათვის ბოდვას წარმოადგენს, კან-ვიზუალი ადამიანისთვის ცხოვრების აზრია: რომანტიკა, მარადიული სიყვარული, ლექსები, ტანჯვა, მეტანია და ა.შ.

მაგრამ, როგორი იქნებოდა სამყარო ასეთი მეოცნებეების გარეშე? მართალია, აქამდეც ხდება ომები, საშინელებები კიდევ არსებობს, ტკივილი, ტანჯვა და ბოროტება ჯერ კიდევ აქტიურობს ჩვენს პლანეტაზე, მაგრამ რა გააკეთეს ვიზუალური ვექტორის მქონე ადამიანებმა იმის ნაცვლად, რომ ეტანჯათ და მოეწყინათ ამ ქვეყნიური უსამართლობათა გამო? რა და არ ჩაუვლიათ შორიახლოს. მათ შეამჩნიეს, დაინახეს ის, რასაც ვერავინ ვერ ხედავს და მოახდინეს ამქვეყნიურ საშინელებათა ტრანსფორმაცია სინთეტიკურ ხელოვნებაში. მიიღეს კინო და თეატრი, რომლებსაც დასაბამი მისცა სწორედ ვიზუალურმა ვექტორმა.

კან-ვიზუალური ვექტორი ადამიანებში ისეთნაირად გამოვლინდა, რომ მათ ისწავლეს იმდენად გულგანგმირავად და მგრძობიარედ გამოეხატათ ყველაფერი ის, რაც ხდება ქვეყანაზე, რომ მათი წყალობით შევიგრძენით თუ რა სარის ტანში ჟრუანტელის გავლა და ცრემლების ნაკადული. მაგალითად, გრძნობათა როგორ კორიანტელს იწვევს ფილმი “ტიტანიკი”, ან რამდენად რეალისტურად მოდელირდება 3D-ში ძალიან განსხვავებული არსებები, საგნები და თვით მფრინავი ტყვიებიც. კინოსა და სპექტაკლების შექმნით, რომლებიც იმდენად გვითრევენ შიგ, რომ ვიზუალური ვექტორი გვაძლევს შესაძლებლობას ვიცხოვროთ სხვა ცხოვრებით და მისგან მივიღოთ მრავალნაირი გამოცდილება.

კულტურის ვექტორი

გარდა ამისა ვიზუალები შემაშინებელ საგნებს გარდაქმნიან ლამაზ და კეთილ სხეულებად, მულტფილმებში – სანდომიან დათვებად, ვეხვები მეგობრობენ ლომებთან, კურდღლებთან, ღორებთან. ერთი წარმოიდგინეთ ის, რომ თუ ღორს “გავაცნობთ” დათვს, ან ვეფხვს, რა მოხდებოდა, როგორი სისხლისმღვრელი ხოცვა-ჟლეტა იქნებოდა. მაგრამ ვიზუალებთან გოჭი და ვეფხვი საუცხოო გმირებია, რომლებიც იწვევენ ამაყუჩებელ სურათს. მით არანაკლებ, ეს ჩვენ არ გვიკვირს, ჩვენ არ ვფიქრობთ ზედმეტად, რადგან მივეჩვიეთ ამ გადმობრუნებულ რეალობას ვიზუალური ზომის გამო. ცხოველების ბნელი მხარე ნათელი ფერების წყალობით ჩვენ წარმოგვიდგება არა საშინელებებად, არამედ გაჯერებული იუმორით.

ვიზუალური ზომა კანური ფაზის ძალიან აშკარად არის გამოვლენილი სხვადასხვა კულტურებში. რუსეთში ურეთრალური მენტალიტეტით, როცა არ არსებოს შუალედური მდგომარეობები. ამის გამო ვიზუალური ზომა აქ გადანაწილდა ინტელიგენტთა ჯგუფზე და იმ ჯგუფზე, რომელიც მიდრეკილია უკულტურობისკენ და განუვითარებულობისკენ. ინტილიგენტები წარმოადგენენ უმციროსებას, ესენი კი ზნეობრივი, ფაქიზი გრძნობის, თანაგრძნობის, სიბრალულის, გულშემატკივრობის თვისებების მქონენი არიან. ეს მათ შექმნეს თატრი, კინო, ხელოვნების სხვა დარგები. მხოლოდ მათ შეძლეს დაენახვებინათ ჩვენთვის ადამიანის გაშიშვლებული სული.

შეხედეთ დღევანდელ კანურ ფაზას, ყველაფერი იყიდება, ყველაფერი სტანდარტულია: კანონები, საჭმელი, კულტურა. შეიქმნა არსებობს საშუალო კლასი, რომელიც თავისი დონითა და განვითარებით ცხოვრობს საგრძნობლად მაღლა, ვიდრე ჩვენთან. მათთვის გაგება “ინტილიგენტი” არ არსებობს, უცნობია. გარდა ამისა, იქ ნებისმიერი წამოწყება გათვლილია და ყოველი ნაბიჯის ეფექტურობა შეფასებული. ქველმოქმედება წარმოადგენს არა დახმარებას, არამედ PR-ს (ინლის. Public Relations), ამიტომ ჩატარებულია გამოკვლევები და გამოანგარიშებულია თუ როგორი იქნება კეთილი საქმეებისგან ეფექტურობა. როცა დასავლელი იღებს კან-ვიზუალურ ფილმს, იქაც იგივე ისტორია მერდება: დი კაპრიო თვალებში შესცქერის თავის შეყვარებულს სწორედ 7,5 წამის განმავლობაში, რომ თვალი კი არ გააშტეროს მაყურებელმა, არამედ მოასწროს ცრემლების გამოშვება, კადრი დახუჭული თვალებით გრძელდება იმდენ ხანს, რომ მან სხვა მიზანსაც მიაღწიოს.

და ბოლოს, რაც მნიშვნელობანია აღინიშნოს – ეს არის გრინპისის მოძრაობა (ცხოველთა დაცვა). ჩვენთან არავის არ უყვარს ცხოველები. ანალურ ვექტორიანი მოაშენებს ძროხებს, თხებს, მაგრამ აბსოლუტურად პრაქტიკული მოსაზრებით. ფოტოსურათები ფისუნიებთან, თახვებთან, სუროკატებთან ვიზუალებთან იწვევენ უცნაურ სიხარულს. ისინი მთლიანად უშვებენ, რომ ცხოველები საუბრობენ ერთმანეთთან, მაგრამ არ შეუძლიათ თავის დაცვა. ამიტომ ვიზუალისთვის ცხოველთა დაცვა აბსოლუტურად ბუნებრივია და სავალდებულოცაა. დასკვნაში ვთქვათ, რომ დღეს პირველად კან-ვიზუალმა მამაკაცმა იპოვა თავისი ადგილი და დაიწყო თავის გადარჩენა: გიტარისტები, აქტიორები, სტილისტები და ა.შ პოულობენ თავიანთი თავის გამოყენებას და მშვენივრად ახერხებენ შემოქმედებითი პოტენციალის რეალიზაციას.

მთარგმნელი: რუსლან ლორჩოშვილი
წყარო