ვიზუალური ფსიქოტიპის გამოვლინებები

ვიზუალური ფსიქოტიპის გამოვლინებები

ავტორი: სერგო ღამბაშიძე

ლექციაში საუბარი გვექნება ვიზუალური ვექტორის კომბინაციებზე და იმაზე, თუ როგორ ავლენს თავს ეს ფსიქოტიპი სხვადასხვა ვექტორებთან სიმბიოზში. დასაწყისისთვის მოკლედ განვიხილოთ თავად ვიზუალური ვექტორი, მისი არსი და სტრუქტურა. ვიზუალური ვექტორი მიეკუთვნება ინფორმაციული მეოთხედის გარე ნაწილს. მისი ფუძეა ნაწილობრივი, კერძო. რას ნიშნავს ეს? ეს ნიშნავს იმას, რომ ვიზუალური ფსიქოტიპის წარმომადგენლები, სმენებისაგან განსხვავებით, ორიენტირდებიან გრძნობის ორგანოებით აღქმად სამყაროზე. მათ აქვთ ყველაზე დიდი ემოციური ამპლიტუდა, არიან ყველაზე მგრძნობიარეები, ემოციურები, ხშირად დემონსტრაციულები. ვიზუალებს ნახავთ ყველგან: სცენაზე, ტელეეკრანებზე, ხელოვნების თუ მოდის სათავეებთან. ისინი არიან მსახიობები, ტელეჟურნალისტები, მხატვრები, დიზაინერები, მედდები, ექიმები, შოუმენები. ვიზუალები ძალზე შესამჩნევნი არიან, ეს კი ქმნის შთაბეჭდილებას, რომ ისინი ყველგან არიან, თითქოს ეს ვექტორი ირგვლივ ყველას აქვს. მაგრამ რეალურად ასე არ არის. უბრალოდ მათი დემონსტრირებულობა მათ სხვებზე მეტად შესამჩნევს ხდის (სვფ-ს რუსულ ჯგუფებში გავრცელებულია მოსაზრება, რომ განვითარებული ვიზუალი წყვეტს დემონსტრირებას. რეალურად ეს ასე არაა, ვიზუალი განვითარების ნებისმიერ დონეზე აკეთებს თავის ფასეულობათა დემონსტრირებას. უბრალოდ, განვითარების დონის შესაბამისად იცვლება მისი ფასეულობათა დონე. ვიზუალური ფსიქოტიპი აკეთებს სწორედ საკუთარი ფასეულობების დემონსტრირებას. თუ განუვითარებელი ვიზუალი მხოლოდ სხეულის, მაკიაჟის, ან ჩაცმულობის დემონსტრირებით შემოიფარგლება, განვითარებული უკვე სხვა კარტეგორიებს ადემონსტრირებს: ცხოველების, მცენარეების, ბუნების, ადამიანის უფლებების დაცვას, მორალურ კრიტერიუმებს, ეთიკას, ესთეტიკას და ა.შ.).

ვიზუალის ვექტორიანები ჭეშმარიტად სიყვარულის ადამიანები არიან, ადამიანები, რომლებსაც შეუძლიათ სიყვარული უმაღლეს ფასეულობად აქციონ. თუმცა საკმაოდ ხშირად ამ ფსიქოტიპის წარმომადგენლებს ახასიათებთ მანერულობა, კაპრიზულობა და ა.შ. ვიზუალებისთვის ცხოვრება თეატრივითაა, ისინი ოცნებით დაფრინავენ ზეცაში, წარმოსახვით აცოცხლებენ საყვარელ პერსონაჟებს, მათთვის მთელი ცხოვრება ფარფატია, ხან ზემოთ, ხან ქვემოთ. ვიზუალებს არასოდეს შეუძლიათ იყვნენ გულგრილნი არც კარგის და არც ცუდის მიმართ. თუმცა მათი სამყარო, გრძნობებითა და ემოციებით აღქმადი სამყაროა.

სვფ-ს რუსულ ჯგუფებში ვიზუალს ხშირად განიხილავენ როგორც მთლიანად ფიზიკურ სამყაროზე ორიენტირებულ ვექტორს. ეს შეცდომაა. მიუხედავად იმისა, რომ ვიზუალური ვექტორის არსი აღქმადი სამყაროა, მისი ინტელექტი მაინც ცდება ფიზიკურ სამყაროს. ვიზუალი ეს ემოციების, გრძნობების, წარმოსახვის სამყაროა. მაღალი განვითარების პირობებში იგი ძალიან ჰგავს სმენას. ორივეს მაღალი ინტელექტი, ძლიერი მგრძნობელობა და სამყაროს აღქმის სრულიად განსხვავებული მოდელი აქვთ. თუმცა სმენისაგან განსხვავებით, რომელიც სამყაროს მთლიანობიდან და გარე პერსპექტივიდან უყურებს, ვიზუალი აქცენტს ცალკეულ დეტალებზე აკეთებს. მისთვის მნიშვნელოვანია თითოეული ინდივიდუალური ადამიანი, თითოეული ცხოველი, ხე, ყვავილი და ა.შ.

ვიზუალურ ვექტორს გააჩნია ერთი განსაცვიფრებელი უნიკალურობა, კერძოდ: სხვა ადამიანების მდგომარეობის შეგრძნება ემოციურად. ეს ერთი შეხედვით ძალიან ჰგავს ყნოსვურ ინტუიციას, მაგრამ ვიზუალური ემოციური შეგრძნების და ყნოსვური ინტუიციის გამოვლინების ფორმები და მუშაობის მექანიზმი სრულიად განსხვავევულია. განსხვავებულია ამ მოვლენათა სტრუქტურაც და ფორმაც. ყნოსვური ინტუიცია ეგოიზმის ფორმის, ადამიანის, ან ადამიანთა ჯგუფის სურვილების, ამ სურვილთა დაზიანების და ამ დაზიანებებისგან წამოსული კონკრეტული საფრთხეების გასაოცარი ,,მიხვედრაა“. ის ხედავს დაზიანებულ ინდივიდს, ხვდება რა საფრთხეს წარმოადგენს ის ჯგუფისთვის და როგორ შეიძლება ამ საფრთხის ნეიტრალიზება. ყნოსვური ინტუიცია მუშაობს საფრთხის განეიტრალებაზე, თუნდაც ამისთვის ადამიანის, ან გარკვეული ჯგუფის გაწირვა გახდეს საჭირო. ვიზუალის ვექტორიანისთვის თავად ადამიანის გაწირვის ცნებაც კი ძირეულად მიუღებელია, ,,რა სიცოცხლეა ის სიცოცხლე, თუ მისთვის ადამიანები უნდა დაიხოცონ?“. ვიზუალის ემოციური შეგრძნების უნარი სრულიად განსხვავებულ საფუძვლებზე მუშაობს. ვიზუალის სამყარო, იდეალური, ჰარმონიული სამყაროა. სამყარო, რომელშიც ყველა და ყველაფერი მშვიდობიანად, ყოველგვარი სტრესების, ომების, დაზიანებების გარეშე თანაარსებობს. სამყარო, რომელშიც მტაცებელი ცხოველებიც კი არ ჭამენს ლამაზ ბაჭიებს. სამყარო, სადაც ადამიანები საკუთარ იდეალურ მოდელში ცხოვრობენ. სწორედ იდეალი და ჰარმონიაა ის, რასაც გრძნობს ვიზუალის ვექტორიანი. ის გრძნობს თუ რა უნდა იყოს ამა თუ იმ ადამიანის იდეალური მდგომარეობა, ხედავს გადახრას ამ იდეალიდან და გრძნობს ამ დაზიანებით გამოწვეულ ტკივილს. ხშირად ვიზუალის ვექტორიანი იმდენად სენსორულია, რომ მისი ეს შეგრძნება წვდება მდგომარეობებს და ჯგუფსაც კი (როგორც წესი ეს ხდება მაშინ, როდესაც ვიზუალს ერთვის სმენა). როდესაც ეს ხდება, ვიზუალი იძენს უნიკალურ მექანიზმს, რომლის წყალობითაც შეიგრძნობს, რომ რაღაც რიგზე არ არის, ,,ვგრძნობ, რომ რაღაც მოხდება, მაგრამ არ ვიცი რა“, ,,რაღაც აფორიაქებული ვარ“, ,,ცუდი წინათგრძნობა მაქვს“. სწორედ ეს წინათგრძნობაა ის, რაც არც თუ იშვიათად, თვით სვფ-ოლოგებსაც კი ერევათ ხოლმე ყნოსვურ ინტუიციაში. ვიზუალური წინათგრძნობა მუშაობს შენარჩუნების, რაღაცის, ან ვიღაცის გადარჩენისთვის. თუ ყნოსვა საფრთხის შემთხვევაში სინდისის ქენჯნის გარეშე გაწირავს იმას, ვისაც ჯგუფისთვის საფრთხის შემცველად ჩათვლის. ვიზუალი პირიქით, ეცდება როგორმა გადაარჩინოს, უშველოს, ეცდება მასშიც აღმოაჩინოს ის, რაც ამ ადამიანს გადაარჩენს. ვიზუალებს ჯერათ, რომ გულში ყველა კეთილია, რომ ადამიანი ბოროთი კი არაა, უბრალოდ რაღაც ტკივა და გაბოროტდა და რომ ნებისმიერის შველა შეიძლება. სწორედ ეს კონთრარული ურთიერთდამოკიდებულება ქმნის უზარმაზარი მასშტაბის დაძაბულობას ვიზუალურ და ყნოსვის ვექტორებს შორის. სწორედ ამ კონტრარულობის წყალობით ხდება ბალანსი. ერთი მხრივ ვიზუალური ზომა ყნოსვას საშუალებას არ აძლევს, რომ ჯგუფის წევრები უკონტროლოდ, მხოლოდ მცირედი ეჭვის გამო გაწიროს. ხოლო მეორე მხრივ ყნოსვა აკონტროლებს ვიზუალურ ზომას, რომ მეტისმეტი საფრთხის მატარებელი ინდივიდი, უსაფრთხოდ და კეთილშობილად არ მიიჩნიოს და ამით საფრთხე არ შეუქმნას მთელ ჯგუფს.

ანალ-ვიზუალები ჭეშმარიტი ინტელექტუალები არიან. ანალურ უზარმაზარი მოცულობის ინფორმაციას და ბრწყინვალე მეხსიერებას, ვიზუალი მატებს ინტელექტსა და წარმოსახვას. თუ ასეთი ადამიანი ინფორმაციის დაგროვებაზეა ორიენტირებული, ის მხოლოდ ანალურად კი არ ინახავს და ახარისხებს ინფორმაციას, არამედ შეუძლია ამას შემატოს ვიზუალის გასაოცარი ინტექტუალურობა და დახვეწილობა. შედეგად ვიღებთ არა უბრალოდ განათლებულ, ან ინფორმირებულ ადამიანს, არამედ ნამდვილ ადამიან-google-ს, რომელმაც იცის და ახსოვს ყველაფერი ყველაფრის შესახებ, შეუძლია ახსოვდეს ბავშვობაში წაკითხული წიგნის დეტალები, ოდესღაც ყურმოკრული ინფორმაცია და ა.შ. ამასთან ის მიდრეკილია, რომ თავისი ინფორმირებულობა უფრო და უფრო სრულყოს და ენციკლოპედიური გახადოს. ასეთ ანალ-ვიზუალებს უყვართ კროსვორდების ამოხსნა, სხვადასხვა ინტელექტუალური თამაშების თამაში. სწორედ ისინი თამაშობენ ,,რა სად როდის“ ტიპის თამაშებს.

თუმცა არის მეორე მხარეც. როდესაც ანალ-ვიზუალი ინტელექტუალია, მაგრამ არც ისე კარგადაა რეალიზებული, ხშირად მისგან ვიღებთ ინტელექტუალ-მაკრიტიკებელს. მსგავსი მოვლენა ჩვენ უკვე აღვწერეთ ანალურ ვექტორში, თუმცა ერთვექტორიანი ანალისაგან განსხვავებით, მსგავს მდგომარეობაში მყოფი ანალ-ვიზუალი უბრალოდ მაკრიტიკებელი კი არაა, არამედ ინტელექტუალური სნობი, რომელიც მასზე ნაკლებად მცოდნე ადამიანებს უბრალოდ გონებაჩლუნდ იდიოტებად მიიჩნევს და ადამიანებადაც არ თვლის.

ასევე ანალ-ვიზუალის კომბინაციაში ვხვდებით ისეთ მოვლენას, როგორიცაა ე.წ. ,,გვაროვნული სნობიზმი“, ეს ხდება მაშინ, როდესაც საშუალოდ განვითარებული, რომელიმე წარსულში წარჩინებული გვარის მქონე ანალ-ვიზუალი, ვერ რეალიზდება იქამდე, რომ იქონიოს საკმარისი პირადი ავტორიტეტი. ამიტომ ის იწყებს სიამაყეს წინაპართა წარსულით, გვარით და ა.შ. ამ სცენარის კარგი მაგალითია ყველასთვის ცნობილი ქართველი პოლიტიკოსი, რომელიც მუდმივად აპელირებს იმით, თუ როგორ ნათესაურ კავშირშია მისი საგვარეულო დადიანებთან, სააკაძესთან, ერეკლე მეფესთან, ირანის შაჰთან, მუჰამედის ბიძასთან, თუ ადამ და ევასთან.

ანალ-ვიზუალები ძალზე მგრძნობიარე, მზრუნველი, მოსიყვარულე და ემოციური ადამიანები არიან, ამასთან მათი გულის ტკენა ძალზე ადვილია. წარმოიდგინეთ, ანალ-ვიზუალი, მას ერთი მხრივ სურს იყოს ,,ფოლადივით უდრეკი” (ანალურად), სურს ფეხმოუცვლელად იდგეს თავისაზე. მაგრამ იმის გამო, რომ აქვს ვიზუალური ვექტორიც, ასე მოქცევა არ შეუძლია. არ ყოფნის შინაგანი სიბრაზე. შეიძლება საერთოდ არ უნდა სხვის მდგომარეობაში შესვლა, მაგრამ თავისდაუნებურად თანაუგრძნობს. იცით რას ნიშნავს ეს ანალებისთვის? ეს მათთვის ნიშნავს, რომ მათ დაკარგეს ანალური ნებისყოფა. მოკლედ რომ ვთქვათ, რკინასავით უდრეკი ანალი, ვიზუალურ ვექტორთან ერთად, საკმაოდ რბილი ხდება. კონფლიქტურ სიტუაციებში ის ძალზე დამთმობია. მაგალითად: ანალ-ვიზუალს სამსახურში თავხედმა კანის ვექტორიანმა მიწერა დამცინავი მესიჯი, რა თქმა უნდა ის ანალურად ბრაზდება და უჩნდება სამაგიეროს გადახდის სურვილი, თან ვიზუალი ემოციურად ფეთქდება. დაარტყამს მაგიდას მუშტს, წამოხტება და დაიყვირებს მაგას ვჩვენებ სეირსო. მიდის ამ კანის ვექტორიანის კაბინეტისკენ მუშტმოკუმული და წარბშეკრული, მაგრამ სანამ კაბინეტამდე მივა, გაბრაზება გადაუვლის. შეძლება კარიც შეაღოს, მაგრამ უკვე სიბრაზე აღარ ყოფნის, რომ მიღებული გადაწყვეტილება შეასრულოს და ის თავხედი ,,ადგილზე მოსვას”. თქვენ შეიძლება გაგეცინოთ ასეთ ანალ-ვიზუალზე, მაგრამ ისინი მთელი ცხოვრება ასე არიან, ამაზე თავადაც ნერვები ეშლებათ, მაგრამ სხვანაირად არ შეუძლიათ. შემდეგ თავისთვის მარტო დარჩენილები შეიძლება ცრემლებად დაიღვარონ ასეთი უძლურების გამო.

თუ ანალ-ვიზუალ ბიჭს, ჰყავს არც ისე განვითარებული კან-ვიზუალი დედა, ხშირად ვიღებთ შემთხვევას, როდესაც ეს დედა თავის საყვარელ ბიჭუნას ზედმეტად ევლება თავს, დამოუკიდებლად გადაწყვეტილების მიღების საშუალებას არ აძლევს, შედეგად ვიღებთ ,,დედიკოს ბიჭის“ კლასიკურ სცენარს. ერთი შეხედვით კეთილი, გამგონე ბიჭუნაა, დამნაშავის გამოხედვით, მაგრამ უკიდურესად საცოდავი, რომელიც მთელ ცხოვრებას დედიკოსთან ატარებს. ისინი ორმოცი წლის ასაკშიც ისეთივე დაუცველები და უწყინარები არიან, როგორც ოთხი წლის ასაკში. შემდეგ, გვიან ასაკში ისინი მთელ სამყაროს ადანაშაულებენ თავის უბედურებაში, ადანაშაულებენ ყველას, რომ ისინი ყველამ დაივიწყა, არავის არ ჭირდება. ასე გაზრდილი ანალ-ვიზუალი ბიჭები თავს გრძნობენ ყველასგან მიტოვებულებად. შემდეგში მათ აღარ იციან ვინ უყვარდეთ, ვისკენ მიმართონ მზრუნველობა, არ იციან ვის ეყვარება ისინი. ასეთები პრაქტიკულად მარტოობისთვის არიან განწირულები, ეს კი ასეთი აღზრდის ერთერთი ყველაზე საშინელი შედეგია.

კიდევ უფრო საშიანელია, თუ მშობლები ანალ-ვიზუალ შვილს დანაშაულის გრძნობას უჩენენ. ასე ნაბიჯ-ნაბიჯ ანგრევენ შვილის ფსიქიკას და ზრდიან ნამდვილ ჩვარს. რა თქმა უნდა ანალ-ვიზუალი იზრდება ძალიან კეთილი, მოსიყვარულე, აქვს თანაგრძნობის უზარმაზარი უნარი, მაგრამ ამ ყველაფერთან ერთად ის საერთოდ არ არის მზად ცხოვრებისეულ სიძნელეებთან გასამკლავებლად. არ შეუძლია სასიყვარულო თუ პარტნიორული ურთიერთობების აწყობა, მას ხშირად იყენებენ, ხშირად სარგებლობენ მისი რბილი ხასიათით. თუ ასეთ ანალ-ვიზუალს ერთვის სმენა, დიდი ალბათობაა, რომ მას შიზოფრენია დაუფორმირდეს. ასეთი ანალ-ვიზუალის კარგი მაგალითია: ფილიპ როთის – ,,პარტნოის სინდრომის“ მთავარი პერსონაჟი, რომელიც ერთი მხრივ მზრუნველი შვილია, თითქოს წარმატებულიც, მაგრამ პირად ურთიერთობებს საერთოდ ვერ აწყობს.

კარგ შემთხვევაში ანალ-ვიზუალი მზრუნველი, ერთგული და მოსიყვარულე პარტნიორი და ერთგული მეგობარია, რომელიც ნებისმიერ დროს დაგიდგებათ გვერდით.

კანური და ვიზუალური ფსიქოტიპები, მსგავსებები და განსხვავებები

ერთი შეხედვით კანის და ვიზუალური ფსიქოტიპები ერთმანეთისაგან რადიკალურად განსხვავდებიან და მათ შორის საერთო თითქმის არაფერია. კანი პრაგმატულია, ანგარიშიანი, გრძნობებს და ემოციებს ნაკლებ ყურადღებას უთმობს, ყველაფერში სარგებელს ეძებს, უმიზეზოდ, ,,მუქთად“, სარგებლის გარეშე პრაქტიკულად არაფერს აკეთებს, ყველაფრის (მათ შორის ემოციების) კონტროლი სურს. ვიზუალი პირიქით, ემოციურია, მგრძნობიარე, გააჩნია თანაგრძნობის და სხვების დახმარების უზარმაზარი სურვილი. ვიზუალებს შეუძლიათ საკუთარი ფასეულობები სიცოცხლის ფასადაც კი დაიცვან, ხშირად მიდიან ჰუმანიტარული მისიით ცხელ წერტილებში, ეხმარებიან დაჭრილებს, დაზარალებულებს. ერთვექტორიანი კანისთვის ასეთი რამ სრულიად გაუგებარია. რა სისულელეა, რატომ გაწიროს თავი ვიღაც დამშეული აფრიკელი ბავშვისთვის, მას ხომ არც კი იცნობს?! ვიზუალისთვის კანური მოტივებია უცხო. როგორ შეიძლება ისეთი გულქვა იყო, რომ სხვისი ტკივილი არ გაღელვებდეს, როგორ უნდა გადაგივიდეს ყელში ლუკმა, როცა იცი, რომ სადღაც პატარა ბავშვები შიმშილობენ?! ამ ორი ვექტოპრის აზროვნება, მიდგომები და ფასეულობები იმდენად განსხვავებულია, რომ ერთი შეხედვით მათ საერთო არაფერი აქვთ. მაგრამ ეს მხოლოდ ერთი შეხედვით.

თუ სიღრმისეულად შევხედავთ, ამ ორ ფსიქოტიპს შორის არც თუ ისე ცოტა მსგავსებას აღმოვაჩენთ. ურთიერთობებში ორივე მათგანი მოქნილია, ორივე ცდილობს მაქსიმალურ ლავირებას, კანი ეფექტურობის და მორიგების, ვიზუალი კი მორალისა და ემოციების გავლით.

ორივე მათგანის ბუნება პირდაპირ კავშირშია აკრძალვებთან და შეზღუდვებთან. კანი აწესებს აკრძალვებს კანონის დახმარებით. კანონი ქმნის საზღვარს დასაშვებსა და დაუშვებელს შორის, ეს არის ჯგუფის წევრთათვის მათივე უსაფრთხოებისთვის შექმნილი თამაშის წესები, რომლის დამრღვევს ასევე კანური კანონი სჯის. კანური კანონი განსაზღვრავს ვინ რამდენი დააშავა და რა საფასური უნდა გადაიხადოს ამისთვის. ასევე აკრძალვებსა და შეზღუდვებს აწესებს ვიზუალური ზომაც, მაგრამ არა კანონის, არამედ მორალის და ეთიკის საშუალებით. იქ სადაც კანონი არ მუშაობს, ან არ არის საკმარისად ეფექტური, იქ საქმეში ერთვება მორალის ცნება. უზნეობაა, ამორალურია – ამ ცნებების გავლით ახდენს ვიზუალური ფსიქოტიპი ადამიანის ცხოველური ბუნების ტაბუირებას. ხშირ შემთხვევაში კი მორალის ცნება კანონზე ძლიერია. კანური კანონი და ვიზუალური მორალი ერთიანობაში ქმნიან ჯგუფის და მისი თითოეული წევრის დაცვის მექანიზმს. ვიზუალური ზომა ესწრაფვის შეინახოს მთლიანობა ამ მთლიანობის თითოეული შემადგენლის შენახვით. კანური ზომა ავლებს საზღვარს ჯგუფსა და გარე სამყაროს შორის და ასე იცავს ჯგუფს დაშლისაგან.

კიდევ ერთი შტრიხი, რაც ამ ორ ვექტორს აქვს საერთო, არის წერტილოვანი ლიბიდო და სექსუალურობა. წინა ლექციებში, როდესაც ჩვენ განვიხილავდით ქვედა ვექტორების ლიბიდოს, ვთქვით, რომ ურეთრალის ლიბიდო – ხანძარს ჰგავს, უეცრად აბრიალდება, ირგვლივ ყველაფერს შთანთქავს, შემდეგ კი ჩანავლდება რათა თავიდან აალდეს. ანალის ლიბიდო მარადიული ცეცხლივითაა, ის მუდმივად ერთ ზომაზე ანთია, ძლიერად, სტაბილურად, მაგრამ არა ყოვლისმომცველ მასშტაბებში. კუნთის ლიბიდო მინავლული ნაკვერჩხალივითაა – მუდმივად დაკონსერვებულია და აალებისთვის გარე ფაქტორების ზეგავლენაა საჭირო. მათთან შედარებით კანური ლიბიდო ასანთის ღერებს ჰგავს – ხშირ-ხშირად ენთება, მაგრამ მცირე ხნით. ზედა ვექტორებში ლიბიდოს მუშაობა ოდნავ განსხვავებულია და მნიშვნელოვანწილად დართულ ქვედა ვექტორზეა დამოკიდებული, თუმცა მათ მაინც შეაქვთ საკუთარი შტრიხები: ორალური ვექტორი, თავისი ტიტანური ცხოველური ენერგიის წყალობით, ნებისმიერი ქვედა ვექტორის ლიბიდოს ახუთმაგებს, სმენის ვექტორი, რომელიც ხშირად მთლიანად მოწყვეტილია ფიზიკურ სამყაროს, ამ მოწყვეტილობის გამო, ქვედა ვექტორების ლიბიდოს ათჯერ ამცირებს. ყნოსვა შავი ხვრელივითაა, ნებისმიერ მდგომარეობას, ნებისმიერ განცდას შიგნით იხვევს, მართალია ქვედა ვექტორების ლიბიდოს ის არც ამცირებს და არც ზრდის, მაგრამ ყველაფრის შიგნით შეტანისა და ერთ წერტილში კონცენტრირების უნარის წყალობით, ქვედა ვექტორების ლიბიდოს ის უცნაურ ქარიზმას და დემონურ შარმს ძენს. ვიზუალური ვექტორი ამ მხრივ სრულიად უნიკალურია, მართალია თავისი სიფრიფანობის და ჰაეროვნების გამო, ქვედა ვექტორების ლიბიდოს თითქმის ანახევრებს, მაგრამ თავისი ბრწყინვალების, სიყვარულის საოცარი უნარის და მაღალი ემოციური ამპლიტუდის წყალობით, ის საოცარ სექსუალურობას ძენს ნებისმიერ ქვედა ვექტორს.

ანალ-ვიზუალი სმენით

სმენის ვექტორი, ისევე როგორც ყნოსვა, დომინანტი ვექტორია, ამიტომ ამ სამი ვექტორის კომბინირებისას, როგორც წესი ადამიანი უფრო ხშირად ანალ-სმენაა ვიზუალით და არა პირიქით, გარდა სამი შემთხვევისა: 1. როდესაც სმენაში ვხვდებით ფუძისეულ, ან აზროვნების დონის რღვევას. 2. სმენის ვექტორი იმყოფება ვიზუალის მდგომარეობაში 3. სმენის ვექტორი იმყოფება ანალური ვექტორის მდგომარეობაში, ხოლო ვიზუალის ინტელექტი საკმაოდ კარგადაა განვითარებულირადგან სმენა დომინანტი ვექტორია და მისი თვისებები და სურვილები თითქმის ყოველთვის დომინირებს სხვა ვექტორებზე. თუმცა თუ სმენა დაზიანებულია, იმყოფება ვიზუალის მდგომარეობაში, ან მისი განვითარება ვერ ცდება ვიზუალის ფასეულობებს, ამ შემთხვევაში ვიღებთ ანალ-ვიზუალის სცენარს, რომელსაც შეიძლება ახასიათებდეს ყველა ზემოთაღწერილი სცენარი, რომელიც კიდევ უფრო იქნება გაძლიერებული სმენის გავლენით.

როგორც წესი ანალ-ვიზუალ-სმენებს ყველაზე მაღალი IQ აქვთ. სწორედ ამ სამი ვექტორის კომბინაციის მატარებელი იყო თითქმის ყველა გენიალური მხატვარი, მოქანდაკე, რეჟისორი, მეზრაპრე, ასევე გამომგონებელთა უმრავლესობა. ამ სამი ვექტორის სიმბიოზმა შექმნა ,,ჰარი პოტერის“, ,,ნარნიის“, თუ ,,ბეჭდების მბრძანებელის“ საოცარი და ჯადოსნური სამყაროები.

ანალ-ვიზუალი, რომელსაც ერთვის ვიზუალის მდგომარეობაში მყოფი სმენა, ხშირად საკმაოდ ინტელექტუალურია, ხასიათდება მაღალი მოსწრებით სკოლასა თუ უნივერსიტეტში, არის ზალზე შრომისმოყვარე, ბეჯითი, მცოდნე, განათლებული, თუმცა სმენის ვექტორის არასაკმარისი განვითარების გამო მუდმივად სტრესშია, მუდმივად რაღაც არ ჰყოფნის. თუ სმენა არაა ბოლომდე დათრგუნული და ანალ-ვიზუალის სცენარი არც ისე მყარია (თუ სმენა სცენარს ექაჩება ანალ-სმენისკენ), ასეთ დროს შეიძლება მივიღოთ საკმაოდ რთული სიტუაცია, ერთი მხრივ ის ანალ-ვიზუალურად მზრუნველი და მოსიყვარულეა, მაგრამ მეორე მხრივ სმენა ასოციალურობის, დეპრესიულობისა და განმარტოებისკენ ექაჩება. მას არ ჰყოფნის მხოლოდ ანალ-ვიზუალური რეალიზაცია, მუდმივად ესწრაფვის კიდევ უფრო მეტ შემეცნებას, ეცნობა სხვადასხვა იდეებს, მაგრამ არ ჰყოფნის სმენური განვითარება არც საკუთარი იდეის შესაქმნელად და არც რომელიმე არსებული იდეის გასაყოლად. ამის გამო მუდმივ სტრესშია, ხსირად აქვს განცდა, რომ არაფერს აზრი არ აქვს, რომ ვერასოდეს შეძლებს იპოვოს ცხოვრების აზრი. ასეთ სიტუაციაში მყოფი ანალ-სმენისათვის იდეალურია, თუ რეალიზაციას ეცდება სამეცნიერო სფეროში, კვლევით, ან სოციალურ მეცნიერებებში, სადაც ამ სფეროებში პირადი შრომის ჩადებით, თანდათან განავითარებს სმენის ვექტორს.

ურეთრალური და ვიზუალური ვექტორების კომბინაცია

ვიზუალური ვექტორის კომბინაციებზე მუშაობისას, აღმოვაჩინეთ, რომ სვფ-ს რუსულ ჯგუფებში თითქმის არ არსებობს მასალები ურეთრალური და ვიზუალური ვექტორების კომბინაციაზე, ხოლო ის რაც არსებობს, არის არა მხოლოდ შეცდომა, არამედ სვფ-ს სრული არცოდნის მაჩვენებელი. ვციტირებ ვ.იუნევის ფრაზას: ,,ურეთრალური და ვიზუალური ვექტორების კომბინაცია, არ არის ისეთი მნიშვნელოვანი, რომ მას კომბინაციაში მოეცა რაიმე განსაკუთრებული სახეობრივი როლი.” Уретра со зрением не какая-то особенная связка, которая в смешении дает определённую роль (დაახლოებით იგივე უწერია ი.ბურლანსაც). მათი მიდგომით გამოდის, რომ ყველა კომბინაციას აქვს ფუნქცია, მაგრამ ერთერთი მათგანი უფუნქციოა, რაც სრული ნონსენსია.

საქმე იმაშია, რომ ჩვენს რუს კოლეგებს და ,,სვფ-ს დიდ მამებს” მხედველობიდან გამორჩათ მნიშვნელოვანი ფაქტორი: არცერთი კომბინაცია არაა უფუნქციო. რეალურად ურეთრა + ვიზუალი, ესაა გარღვევა + კულტურა, რაც ნიშნავს გარღვევას ვიზუალურ ფასეულობებში. ჩვენმა ,,დიდმა კოლეგებმა” კი ეს კატეგორია შეცდომით კან-ვიზუალ მდედრს მიაწერეს. რეალურად ურეთრალ-ვიზუალი უმნიშვნელოვანესი კომბინაციია, განსაკუთარებული როლით და ფუნქციით. თუმცა ამ ფუნქციის გახსნისას წავაწყდით გარკვეულ სირთულეებს და თავისებურებებს. კერძოდ: 1. ამ კომბინაციაში ვხვდებით ფუნქციურ სხვაობას სქესში, რაც განპირობებულია არქეტიპით. 2. ურეთრალ-ვიზუალი მდედრი, ბევრი რამით წააგავს ომის მდგომარეობაში მყოფ კან-ვიზუალ მდედრს. 3. დეტალურადაა დასამუშავებელი ამ კომბინაციური ზომის როლი ისტორიის მანძილზე და ფაზების ცვლაში.

ურეთრალური და ვიზუალური ვექტორბის კომბინაციის გასაშლელად საჭიროა ცოტა უფრო სიღრმისეულად განვიხილოთ ეს ორი ვექტორი, მათი არსი, მსგავსებები და განსხვავებები. ეს ორი ვექტორი ერთმანეთისაგან რადიკალურად განსხვავდება, ვიზუალი არსებულის შენარჩუნებას, დახვეწას და გაკეთილშობილებას ცდილობს. ურეთრალი კი მუდამ არსებულის გარეთ იყურება. არსებული, ფიქსირებული აწმყო ურეთრალისთვის მხოლოდ მუხრუჭია, რომელიც ხელს შეიძლება წამიერად, სულის მოსათქმელად კარგი იყოს, მაგრამ მხოლოდ წამიერად. ურეთრალისთვის მთავარი მომავალია, ეს კი ავტომატურად გულისხმობს აწმყოს, არსებული მდგომარეობის მსხვრევას.

ურეთრალური ზომა აღიქვამს ჯგუფს მთლიანობაში, ჯგუფის მომდევნო მდგომარეობას, მის პოტენციალს, ასევე შეიგრძნობს, რომ ჯგუფის წევრთა პოტენციალი, ეს ჯგუფის პოტენციალია და რომ ჯგუფის ყოველი წევრი ჯგუფის ნაწილია. თუმცა მეორე მხრივ ურეთრალი ნაკლებად აღიქვამს თითოეულის ინდივიდუალურობას. რა თქმა უნდა მისი ჯგუფის თითოეული წევრი მისი პასუხისმგებლობის და დაცვის ქვეშ იმყოფება, მაგრამ პირველადი მისთვის ჯგუფია და თუ ჯგუფის კეთილდღეობისთვის გახდა საჭირო, უყოყმანოდ გაწირავს ჯგუფის ნაწილს, მთელი ჯგუფის გადასარჩენად.

ვიზუალი პირიქით, აქცენტს სწორედ თითოეულის ინდივიდუალურობაზე აკეთებს, ის აღიქვამს ჯგუფის თითოეული წევრის უნიუკალურობას, მაგრამ ურეთრალისაგან განსხვავებით მას არ შეუძლია მთლიანობის აღქმა. რა თქმა უნდა ვიზუალები ხშირად აპელირებენ საყოველშაო მშვიდობის და ხალხთა თანასწორობის ცნებებით, მაგრამ რეალურად მათ მიერ გაჟღერებული ცნებების უკან ერთობა კი არა, ინდივიდუალიზმი დგას. როდესაც ვიზუალი ამბობს – რომ ყველა ყველას აქვს სიცოცხლის, განვითარების, განათლების და ა.შ. უფლება – ის გულისხმობს არა საყოველთაო, არამედ თითოეულის ინდივიდუალურ უფლებებს. განვითარებული ვიზუალი ვერასოდეს წარმოიდგენს, როგორ შეიძლება, რომ ჯგუფის კეთილდღეობისთვის შეიძლება ვიღაც გაწირონ. რა კეთილდღეობაა, თუ ამისთვის ადამიანების გაწირვაა საჭირო?! ვინ ვართ ჩვენ, რომ გადავწყვიტოთ, ვინ იცოცხლოს და ვინ არა?!

ვიზუალი მუდმივად შენარჩუნებაზე, არსებულის დაცვაზე აკეტებს აქცენტს, ურეთრალი კი არსებულის რღვევაზე, მომავალ კეთილდრეობაზე. ვიზუალს ურჩევნია არსებული დაიცვას და სეინარჩუნოს, მაგრამ ურეთრალმა იცის, რომ სამყაროში უძრაობა არ არსებობს და რაც წინ არ მიდის, ის ინგრევა, ამიტომ ის მუდამ ცვლილებებს, გარღვევებს ესწრაფვის, თუნდაც ამისთვის მსხვერპლის გაღება გახდეს საჭირო. ამის გამო ჩნდება შთაბეჭდილება, რომ ურეთრალური ზომა ამსხვრევს იმას, რის შენარჩუნებასაც ვიზუალური ზომა ცდილობს.

რეალურად ურეთრალური და ვიზუალური ფსიქოტიპების კომბინაცია გვაძლევს სრულიად უნიკალურ სიმბიოზს, ერთი მხრივ ესაა ურეთრალური გარღვევა ვიზუალური ფსიქოტიპის ფასეულობებში, ხოლო მეორე მხრივ მშვიდობის, სიყვარულისა და მოწყალების ცნებების გატრარება ურეთრალურ ვექტორში.

ი.ბურლანი ამბობს, რომ: ,,ვიზუალი ურეთრალთან კომბინაციაში, ურეთრალურ თვისებებს არბილებს და ხელს უშლის ურეთრალს, იყოს სრულფასოვანი ბელადი, რადგან გულმოწყალე და რბილი მეფე, ეს ცუდი მეფეა“. ეს მთლად ასე არ არის. თუ სისტემურად შევხედავთ, ამ კომბინაციის არსი სწორედ ისაა, რომ ურეთრალური აწყვეტილობა და სიშმაგე, კულტურის და მორალის გავლენით, გულმოწყალებას აზიაროს. თუ ურეთრალის განვითარების თვისებებს გადავავლებთ თვალს, აღმოვაჩენთ, რომ გულმოწყალება, ურეთრალის ურთიერთობის თვისებაა (დროის მეოთხედის გარე ნაწილში), თუმცა ერთვექტორიან ურეთრალში, ეს თვისება ვლინდება არა ინდივიდუალურ, არამედ ჯგუფურ დონეზე, რადგან ურეთრალი აზროვნებს პრინციპით ,,მე და ჯგუფი“. როდესაც ურეთრალს ერთვის ვიზუალი, მაშინ მისი ეს თვისება უკვე ინდივიდუალურ დონეზეც ვლინდება, რადგან ვიზუალის არსი სწორედ თითოეული ინდივიდუალურის აღქმაა.

სწორედ ამაშია ურეთრალური და ვიზუალური ფსიქოტიპების კომბინაციის უნიკალურობა. ეს კომბინაცია აერთიანებს ჯგუფურ და ინდივიდუალურ აღქმებს. ამიტომ ურეთრალ-ვიზუალი ესაა ბელადი, რომელიც ზრუნავს როგორც მთლიანად ჯგუფზე, ისე მის თითოეულ წევრზე. როდესაც საქმე ეხება გარე ურთიერთობებს (მაგალითად მტერთან ბრძოლას), ამ დროს ის თავს მთლიანად ურეთრალურად ავლენს და ჯგუფს წინ მიუძღვის, როგორც შეუჩერებელი ბელადი. მაგრამ გჯუფის შიგნით თავისი ვიზუალური თვისებების წყალობით, ის განსჯის არა მხოლოდ ურეთრალური სამართლიანობით, არამედ შეუძლია ვიზუალური თანაგრძნობის გამოჩენაც.